every day a miracle

Sinds een week of 4 schrijf ik elke dag een kort berichtje met een foto, (of 2 of 3..) op Facebook. Sinds we de sleutel van ons nieuwe huis hebben gekregen, maken we elke dag wat leuks mee dat de moeite van het opschrijven waard is. We beginnen ons avontuur in dit nieuwe huis precies in de mooiste zangvogel dagen en we genieten met stralen. Er komen heel vaak mensen langs die we graag even rondleiden over ons terrein waarbij we natuurlijk elke keer het verhaal vertellen over hoe we zo bijzonder aan dit huis gekomen zijn. 

Heb je dat verhaal nog niet gehoord? Zoo bijzonder!

Komt ie:

Sinds een jaar of 12 wonen we met veel plezier in Zeewolde. We komen uit Velserbroek (naast Haarlem) maar daar werd de wereld steeds drukker en voller en we zochten naar een rustiger plek. Rustiger voor onze meiden en rustiger voor ons.

Toen we een dag vrij hadden genomen om nu eens serieus op zoek te gaan, kwamen we al gauw in Zeewolde terecht. Heel centraal in Nederland dus voor alle werkplekken nu en in de toekomst, goed bereikbaar. 

Toen we op de grond stonden waar ons huis gebouwd zou worden wisten we direct: Dit is het! 

Ons huis werd gebouwd en we namen hartstochtelijk afscheid van onze kerk en familie in Haarlem om al gauw te ontdekken dat we een prachtig nieuw kerkgezin hier in Zeewolde hadden.

En toch

toch kriebelde het. We wonen hier heerlijk. We hebben mooi werk en een heerlijke gemeente maar echt buiten wonen bleef ergens in ons achterhoofd een, dachten we, onbereikbare droom. En ik wil niet weer afscheid nemen van een kerk waar ik me zo thuis voel en waar ik mooie vriendschappen heb opgebouwd. Ik wil hier verbonden blijven. 

tot zes jaar geleden

Mijn man fietst veel en fietste die zaterdag door de polder. Rondje Elburg en binnendoor terug. En daar stond het huis..... met een Te Koop bord in de tuin! Hij fietste snel naar huis en liet me op Funda zien wat hij had ontdekt. Niet alleen was het een fantastische plek, dichtbij Zeewolde, middenin het groen, maar ook voor ons betaalbaar! Kippenvel, tranen, ongeloof..

Maandag meteen de makelaar gebeld in de volle overtuiging dat DIT ons huis zou worden.

en toen was het al verkocht...

Huh? 

Heb je dat ook wel eens dat je ergens voor bid, dat je ergens dank voor uitspreekt en dat je het dan toch niet krijgt? Hoe kan dat nou??? Heb ik dan God niet goed begrepen? Hoe kan mijn gevoel me zo bedriegen? Is het dan toch net voor mij??? Zou de koop misschien niet doorgaan? Krijgen ze de financiën niet rond of is er een ander probleem? Maar nee. Al na een paar weken waren de nieuwe bewoners erin getrokken en stonden wij met lege handen.

Nou ja leeg.... we hebben natuurijk nog steeds een prachtig huis in een prachtig dorp en een heerlijke gemeente.....

Toen heb ik iets gedaan dat ik nog nooit met overtuiging heb gedaan.... Ik heb de grond ingenomen.... Ik heb een gebedswandeling om het huis gemaakt. Ik heb de grond geclaimd met de verhalen van Jericho en Israel in mijn achterhoofd.                                                         Dat heb ik 1x gedaan...en toen losgelaten. 

Nou ja bijna dan. Ik heb nog een kaartje gestuurd : "gefeliciteerd met je nieuwe huis" 'U heeft een fantastisch huis op een prachtige lokatie..... mocht u ooit nog eens verhuizen... denk dan aan ons....' en toen liet ik het los. 

En toch. Steeds als ik er langs reed, heen en weer naar opwekking of naar mijn ouders, dan hielp ik God soms wel herinneren dat we DAT zo'n leuk plekje vinden.....maar als het niet voor ons is, dan ook goed!

Tot afgelopen zomer. Toen kreeg ik een sms berichtje of we nog interesse hadden in de woning!!! We hebben ontzettend leuke gesprekken gehad met de huidige eigenaars, christenen. Zij wilde graag wat meer in de buurt bij haar kinderen wonen en hadden vanwege omstandigheden geen zin in de rompslomp rondom verkoop van het huis. Als wij nog een jaartje konden wachten, zouden zij orde op zaken stellen en konden wij er in.  

En nu is er een jaar voorbij. Inmiddels is ons huis ook op een bijzondere manier verkocht. Aan een stel dat had gebeden voor ons huis :-). We voelen ons een radartje in het Grote Plan van God! We hebben nu een maand de sleutel en zijn druk aan het verbouwen en opknappen en genieten elke dag van de vogels, bloemen, de rust, de zon en van het complete gevoel van thuis zijn! (Als je die verhalen wilt lezen moet je me even opzoeken op Facebook...)

En waarom??? Geen idee. 

Ik denk wel eens dat God de wensen van je hart kent en je wil geven wat je verlangd. Maar ook is ons levens motto: Ons geluk hangt niet af van dingen. Ons geluk, onze zekerheid, onze rust, is geborgen in God. Zelfs een dag voor we de sleutel kregen zeiden we nog tegen elkaar dat als het nu niet door zou gaan, dat het dan wel een leuke droom was. 

Weet je wat ook een mooie spreuk is?

"Als je verlangt naar wat wat je hebt, ben je gelukkig" 

Dan ben je nooit onrustig naar dingen die je meent nodig te hebben ( nieuwe mobiel..) of dingen waar je niet zonder kunt (nieuwe zomeroutfit). In Psalm 23 staat het als : het ontbreekt mij aan niets..

Mag je dan niks wensen? Nergens naar verlangen? Natuurlijk wel, deed ik ook. Maar laat dat verlangen, dat dromen, die wens, nooit in de weg staan van je geluk (je vrede) nu! Als je altijd kijkt naar wat je niet hebt, wordt je erg ongelukkig. 

En dan ben ik terug bij mijn credo: je bent geliefd!

Als je dat weet, kan alles je afgenomen worden maar kan niets je ongelukkig maken. Als je weet, dat je weet, dat je weet!!! Dat God ALTIJD van je houdt, ALTIJD! en dat je Zijn liefde niet kunt verdienen, allen van genieten. Dat veranderd een mens. 

Dat veranderde mij

Dat kan ook jou veranderen...

Liefs

Carmen