Ik zon, jij zont, wij zonnen?
De zomervakantie is begonnen, de eerste volgeladen vakantie auto's zijn op weg naar het zonnige zuiden en de kids zijn, weer, lekker thuis. Even geen wekker, geen takenlijstjes, geen zoom-meeting. Zelfs de kerk heeft de komende 3 zondagen geen live samenkomst.
De vraag rijst bij mij: Wat doe je met je geloof in de zomervakantie?
Ik moet zeggen dat, met al die rust om me heen, weinig afspraken, geen fysieke zondagdiensten (ik luister thuis) en geen Ladies United of @home, ontbreekt ook de 'noodzaak' om me voor te bereiden op een dienst. Het is alsof ik al een jaar op pauze sta. Betekent dat dat mijn geloof op een laag pitje staat? Nee zeker niet! Ik kan op deze plek waar we nu wonen alleen maar overstromen van dankbaarheid, elke dag! Ik ben me diep bewust van de geborgenheid die ik heb in Hem, Zijn liefdevolle nabijheid elke dag van mijn leven. Maar dat komt op dit moment niet in uitdrukking in Bijbellezen of stille tijd.
Is dat erg?
Ik weet het niet. Soms vergelijk ik de relatie die ik heb met God met mijn relatie met mijn echtgenoot. We zijn deze dagen 24/7 bij elkaar. We ontbijten samen, ik breng hem een fruitje tegen een uur of 11, we lunchen samen, dineren samen, schoffelen en vegen in de tuin samen... maar dat betekent niet dat we elk moment van de dag een goed gesprek voeren. Sterker nog, veel van deze dingen voeren we in gezamenlijke stilte uit. Een kort zinnetje af en toe: Alles goed? Heb je het naar je zin? Zal ik het zus doen of zo? En heel af en toe een goed gesprek. Over iets waar we ons zorgen over maken, of iemand die we ontmoet hebben, over het nieuws....
Op die momenten dat we niks zeggen is onze relatie, onze liefde nog steeds daar! We zijn zeker van elkaar, we weten ons geliefd. Is het niet ook zo met God? Ik ben zeker van mijn relatie met Hem. Ik weet me geliefd. Ik weet me geleid. En soms zeggen we een tijdje niks, of slechts heel even kort iets tegen elkaar. En soms hebben we hele gesprekken. Over iets waar ik me zorgen over maak, over een pijntje hier of daar, over iemand die in mijn gedachten komt....
Ik hoop dat je de komende vakantie tijd de ontspanning mag vinden in Hem, met Hem. Misschien kruip je juist nu wel met het dikke studieboek van Beth Moore in je ligstoel, of misschien luister je eindelijk alle preken van het afgelopen half jaar achter elkaar (dat kan he!) of misschien lees jij een mooi theologisch boek of schrijf je een essay over de essentie van ons bestaan....of misschien kruip je met een spannende detective in je hangmat, wandel je de hoogste toppen van de alpen en ben je daarna te moe om nog je 'stille tijd' te houden, of misschien ben je alleen maar bezig met je kinderen en heb je geen puf meer om ook maar iets aan je geloof te doen.
Het maakt niet uit!
God komt naar jou toe als je Hem nodig hebt.
Onderstaand stukje is vertaald, geschreven door Heather Farrell. Misschien heb je het al eens ergens gelezen..
Heather Farrell heeft al aardig veel geschreven maar een van haar laatste posts ging viraal toen men het op internet ontdekte.. Duizenden vrouwen herkennen zichzelf in haar Facebook post waarin ze verteld over waarom God met mannen praat bovenop de berg maar niet met vrouwen.
Ze schrijft:
"Is het je ooit opgevallen dat in de bijbel, mannen altijd de berg op gaan om met God te praten? We lezen nooit over een vrouw die de berg op gaat, en wij weten wel waarom toch?
Omdat vrouwen te veel bezig zijn met de boel draaiende houden. Ze kunnen hun baby's, de maaltijd, het huis, het vuur, de tuin en duizenden andere verantwoordelijkheden niet achterlaten om de berg op te gaan!
God komt naar de vrouw toe
Ik klaagde hierover onlangs tegen een vriendin en ik zei dat, net als elke moderne vrouw, ik me nooit "vrij" genoeg voelde van mijn verantwoordelijkheden, nooit stil genoeg, of op een plek heilig genoeg voor het soort gemeenschap met God waar ik naar dacht te verlangen. Haar antwoord haalde me compleet onderuit: "daarom komt God naar de vrouw toe! Mannen moeten de berg beklimmen om God te ontmoeten, maar God ontmoet de vrouw op de plek waar ze is."
Ik heb weken over haar woorden lopen mijmeren. en ik heb de bijbel erop nagezocht om te ontdekken dat wat ze zei waar is! God komt inderdaad naar de vrouw toe op de plek waar ze zijn, terwijl ze hun alledaagse werk doen!
Hij ontmoet haar als ze bij de bron water put voor haar gezin, in haar huis, in haar keuken, in haar tuin. Hij komt naar haar toe en zit aan haar bed, is bij haar tijdens de geboorte van haar kind, als ze voor haar ouders zorgt of als ze de voorgeschreven rituelen bij rouw en begrafenis uitvoert.
Zelfs de vrouwen bij het lege graf, die de eerste getuigen waren van de opstanding van Christus, waren daar omdat ze hun vrouwelijke taken aan het uitvoeren waren: het voorbereiden van het lichaam voor de begrafenis. In deze eenvoudige, alledaagse taak hadden deze vrouwen met een Goddelijke ontmoeting.
Dus, als jij net als ik wel eens klaagt over dat je nooit tijd hebt om "in de bergen" te dwalen met God, bedenk dan: God komt naar de vrouw toe. Hij weet waar we zijn en welke verantwoording we dragen. Hij ziet ons, en als we ons hart en onze ogen openen zullen we Hem zien, zelfs in de meest doodgewone dingen".
Als je de blogjes van Ladies of van mij persoonlijk naleest, ontdek je daarin dat ik altijd op zoek ben naar Gods verhaal in mijn omstandigheden. Wat kan ik leren? Wat wil Hij me vertellen? Waarvan kan ik getuigen?
Natuurlijk is Bijbellezen super belangrijk om te doen. Leer God kennen door Zijn woord. Maar laat het niet bij woorden alleen. Herken Hem in jouw levensverhaal! Pas Zijn woorden toe in je leven.
Geniet van de zomer
kijk om je heen
Zie de grootsheid van God
liefs
Carmen